De laatste tijd denk ik er regelmatig aan waarom ik nu eigenlijk wilde schrijven op mijn website. Ik vind het een soort verwarrend. Delen en schrijven past bij me. Op een bepaalde manier hoop ik er mee te ontmoeten ookal spreek je elkaar niet perse. Hoewel ik open wil staan voor elke ontmoeting merk ik toch dat ik me laat belemmeren door oordelen en angst dat er geen harmonie is. Ik wil me niet laten belemmeren door twijfels, oordelen, meningen en toch kan het me overkomen. Door te delen ontstaat er bij mij een soort onzekerheid. Iets wat ik ken in live gesprekken met anderen. Dat het me moeite kost om bij mezelf te blijven en niet weg te gaan in anderen of wat anderen denken, willen of verwachten. Vanuit de website hebben bezoekers nummers en die hebben dan weer een plek op de wereldkaart. tot op de wijk in een dorp nauwkeurig. Zonder hoge wiskunde krijgen nummers een naam en gezicht en voelde ik een belemmering nog bij mezelf te blijven en voelt een blog schrijven en delen kwetsbaarder dan ik had kunnen denken. Dat puzzelt me en brengt me terug bij het waarom ik dan eigenlijk schrijf. Schrijf ik dan niet om het gelezen te laten zijn? Dan zou ik ook een dagboek kunnen schrijven voor mezelf. Het is iets geks.
De afgelopen tijd ben ik in mijn hoofd al meerdere keren een blogje gaan schrijven maar steeds doe ik het niet. Belemmert door mijn middernacht websitebezoekende ‘ nummer’. Er zijn mensen die me gezegd hebben er scheit aan te moeten hebben. Dat wil ik maar ik wilde niet dat dat mee zou spelen bij een nieuwe blog. Een sterk gevoel van mijn ruimte juist wel in te nemen was er ook. Het was vanalles en tegelijk holde het leven ook gewoon door.
Paar daagjes al op een heerlijke vakantie kan ik er losser van staan merk ik. In rust lukt het me beter om weer thuis te komen bij mezelf. Mezelf te durven zijn. En dan weet ik gewoon ook dat ik iets schrijf
Portugal was zo veel meer dan ik had durven denken. In alle opzichten. Het regende er hartjes.Een geweldige ervaring rijker met ontzettend veel inzichten en in rust met mezelf. Het duurde een week om thuis weer echt, echt te landen besefte ik op een lange zondagwandeling. Om thuis ook weer thuis te zijn. In mijn werk spreek ik veel jongvolwassenen die net als Fleur de term thuisthuis gebruiken als ze een differentiatie maken tussen hun studentenhuis en thuis bij hun ouders. In een gescheiden situatie gaat het dan vaak om 2 thuisthuizen. Ik ben dankbaar dat we een thuisthuis creëren waar het fijn is om te zijn al is het alleen om even op zondag samen te eten. Toch zal ik voor mijn pleidooi blijven staan dat je je boven alles bij jezelf thuis mag voelen
We vierden veel deze weken. Bijzondere, speciale momenten en zeker ook de kleine dingen van elke dag.
Op feestjes vind ik het altijd lastig om in het moment te blijven en te voelen wat ik echt voel. Het lukte me aardig en dat voelt goed. Veel ballen hoog houden is fijn, en ik hou wel van dat vaste ritme van veel (werk, sporten, moeder zijn, tijd doorbrengen met vrienden en nieuwe studie uitkiezen, lezen en zo veel meer). Ik leefde toe naar de vakantie. Niet zo van ik-heb-het-echt-nodig maar meer zo van ‘ man, wat heb ik er zin in ik kan al janken bij het idee maar wat omarm ik ook alles wat we hebben’ .Zin om family time te hebben en ook weer vooruit te kijken naar de komende maanden. In de praktijk moet ik keuzes maken, want alles is te veel. Komt goed, dat voelt wel zo. Mooie dingen in het verschiet.
En toen het vliegtuig in, lig ik nu met de voetjes in het zand op een prachtig Caribisch strand. Vol met lokale blije mensen die zondag vieren. Thuisthuis (de stenen dan) is heel wat kilometers weg maar ik voel me hier thuis. En morgen vieren we samen weer maandag. En dat er hier vijftig tinten blauw en groen zijn
